خدا در سال 94

یه دونه دختر فامیل بودن براش صفا داره و قربون صدقه رفتن های پیاپی و ریسه رفتن ها و بغل به بغل شدن.

دید و بازدید است و نو به نو شدن دیدارهایی که برای ما البته کهنگی نداشته اند.

خسته شدن های مکرر بچه ها و ازین خانه به آن خانه شدن.

همه اش گذر کردنی ست.

چه دل و قلوه دادن هایش و چه خسته شدن هایش.

چه می ماند جز شناخت قواعد هستی که بر روابط. بین انسان ها حاکم است.

جز پایدار بودنِ خدا و ثابت بودنش در تمام این فراز و فرود ها؛ بدون هیچ نوسانی.